Filmy prl

Lata 80. w Polsce – sam środek ponurego krajobrazu pomiędzy stanem wojennym a Okrągłym Stołem. W niedużym, zapomnianym mieście gdzieś na południowym zachodzie Polski, dochodzi do brutalnego podwójnego morderstwa: młodej prostytutki i miejscowego komunistycznego działacza. W tym samym czasie samobójstwo popełnia również para nastolatków. W miejscowej gazecie o morderstwie ma napisać Witold Wanycz (Andrzej Seweryn), doświadczony, nieco zgorzkniały dziennikarz. Jednocześnie w tej samej redakcji zatrudnia się młody redaktor: Piotr Zarzycki (Dawid Ogrodnik) – syn wysoko postawionego działacza partyjnego. Rozpoczyna na własny rachunek dziennikarskie śledztwo. Czym bardziej angażuje się w sprawę, tym głębiej grzęźnie w tytułowy rojst – bagno, z którego trudno się wydostać.

Tytułowy Miś to Ryszard Ochódzki, prezes klubu sportowego Tęcza. Jadąc z drużyną na mecz za granicę, zostaje zatrzymany, bo z jego paszportu wyrwano kilka kartek. Ochódzki podejrzewa żonę Irenę, z którą się rozstał. Uświadamia sobie, że mogła to zrobić w celu wyczyszczenia ich wspólnego konta w londyńskim banku. Forsę zagarnie ten, kto pierwszy dotrze do banku. Prezes nie poddaje się jednak łatwo i usiłuje wszelkimi sposobami, z pomocą aktorki Aleksandry Kozeł i reżysera Hochwandera, udaremnić plan małżonki, a jednocześnie zdobyć dla siebie inny paszport.

Kasia po ślubie z Pawłem zamieszkała w jego domu nieopodal rodzinnej wsi. Paweł marzy o dzieciach oraz prowadzeniu specjalistycznego gospodarstwa. Rodzice Kasi marzą o wnukach i pod tym warunkiem zgadzają się przepisać swoje gospodarstwo dzieciom. Natomiast marzeniem Kasi jest powrót na studia. Wzajemne i różnorodne oczekiwania w rodzinie rodzą prawdziwy galimatias. Dopełnia go wizyta małego Piotrusia, którym Kasia opiekowała się podczas pobytu w Warszawie.

Postpunkowy dramat psychologiczny o młodej kobiecie łaknącej życia pośród szarości PRL. Opowieść o więzi matki i córki, głodzie wolności, seksie i medytacji. Historia rozpoczyna się w Trójmieście w 1987 roku, a kończy w 1989, po pierwszych wolnych wyborach w Polsce. Jej tłem jest buntownicza trójmiejska scena muzyczna końca lat osiemdziesiątych, kulturalny i społeczny fenomen tego okresu i zapowiedź rewolucyjnych zmian w Polsce.

W małej podkarpackiej wsi odbywa się uroczystość z okazji setnych urodzin seniorki rodu. Kiedy kobieta umiera, rodzina, aby zachować przeznaczone dla niej prezenty, zaczyna kłamać w sprawie babci.

Witek Długosz wychowywany był tylko przez ojca. Matka i jego brat bliźniak zmarli w trakcie porodu w 1956. Mieszkali wówczas w Poznaniu. Potem przeprowadzili się do Łodzi i zamieszkali u ciotki zagorzałej komunistki… Po maturze Witek rozpoczyna studia medyczne. Kiedy umiera ojciec, bierze urlop dziekański i przeprowadza się do Warszawy… Losy bohatera to nieustanne poszukiwanie własnej drogi. Z wielkim przekonaniem angażuje się w działalność organizacji młodzieżowej pod patronatem działacza partyjnego. Kiedy nie spełnia to jego oczekiwań, z nie mniejszym zapałem poświęca się pracy konspiracyjnej w opozycji. Odmawia przyjęcia paszportu, gdy warunkiem jego otrzymania jest współpraca ze służbami. Poświęca się pracy naukowej, odmawia wstąpienia do partii… Wydaje się, że wreszcie znalazł swoje miejsce na ziemi… Ale czy na długo?

Mosz – kapitalnie grany przez Jerzego Stuhra – zaopatrzeniowiec w zakładzie przemysłowym gdzieś w podkrakowskim miasteczku. Momentem przełomowym w jego życiu staje się kupno amatorskiej kamery filmowej. Filip bowiem, jako człowiek bez reszty oddany rodzinie, pragnie uwiecznić narodziny i rozwój swojej córki. Więść o zakupie Mosza obiega zakład pracy. Filip otrzymuje propozycję nakręcenia filmu z okazji pięciolecia przedsiębiorstwa. Dyrektor zakładu obejmuje nawet protektorat nad nowo powstałym amatorskim klubem filmowym. Kieślowski z niezwykłą przenikliwością ukazuje powolna ewolucję Filipa, który z człowieka „schowanego“ we własną prywatnośći ceniącego ponad wszystko „święty spokój“ przeobraża się w społecznika i artystę, wrażliwego na ludzką krzywdę i niesprawiedliwość. Amatorskim filmom Mosza daleko bowiem do propagandy sukcesu. Wręcz przeciwnie – samorodny reżyser bezkompromisowo pokazuje wynaturzenia otaczającej go rzeczywistości. Cena prawdy jest jednak wysoka...

Statkiem podróżuje pasażer "na gapę". Zostaje uznany za instruktora kulturalno-oświatowego.

Pracownik muzeum, Stanisław Maria Rechowicz, oskarżony niesłusznie o przywłaszczenie sobie obrazu, ukrywa się w… damskiej sukience. Podejmuje pracę jako gosposia. Szybko zmienia kolejnych chlebodawców. U pana „profesora” zajmuje się skupowaniem cukru do produkcji bimbru. Pracę u nowobogackich traci, gdy staje w obronie swej napastowanej żony.

Stłamszony przez żonę pantoflarz wikła się w romans z zaborczą kobietą.